2022:   Weirdo's (H. Van Eygen, Kinrooi  35ste jg. - nr. 3)

    LANGER DAN EEN NACHT

Ze had zich een nieuw lief gevonden. Vond

dat hij zo… anders was, ondanks haar toch

wel knappe vent, haar pas verworven huis

met ruime tuin, haar dochter lief  –  straks

dus een jojo-kind, u welbekend.

Hun nobele papieren hadden ze nauwkeurig

samen uitgeplozen, spullen netjes knal in twee

gehakt en met wat eigen prullen dan gepropt

in superleuke dozen. Dit alles, zoals dieven in

de nacht, had zij met ‘loverboy’ dan opgepakt
en weggebracht; een doordeweekse middag in
een voorjaar dat, voorlopig toch, het warmste
van de eeuw zou zijn – dit dus:  tweeduizend
eenentwintig jaren na de ‘superstar Jezus’.

[…]

De hitte van hun eerste radeloos moment, die
hele hete week (zoals u allen weet) kan razend-
snel verzwonden zijn. Verdampend in hun zuchten,
kunnen minnaars soms vergeten hoe hun liefde
eerder sprak (want alles gaat ooit heen):

Ik droomde dat ik langzaam leefde…
langzamer dan de oudste steen.

(de twee laatste lijnen zijn ontleend aan
‘Tijd’ een gedicht van M. Vasalis)

© Eric Vandenwyngaerden

2016:   Weirdo's (H. Van Eygen, Kinrooi  29ste jg. - nr. 4)

    RAMPSLOMP
    midden juni, een school

Orkanen, onstuimig
als jonge meisjes, zijn ze.

Laat alles maar naar
buiten waaien. Laat de dag
met open deur beginnen:

regen brengt koelte in huis.
Neem de geur van
dampend asfalt, en snuif.

Meiden, druk doende
zijn ze. Als hyperkinetische
veulens. Tegen de muren op
fladderend met hun pruilmondjes.

Met kleur en shampoo, en schaar
vliegen ze elkaar voortdurend
in het haar.

Kemphennen zijn het – opgeblazen
overgevoelige zeepbellen,

net voor ze uiteenspatten.


© Eric Vandenwyngaerden

2005:   Weirdo's (H. Van Eygen, Kinrooi  18de jg. - nr. 4)

    DE DAMES


Wat rest er in de stad van vroeger dan
wat kroegenvolk en dames van de Bond
Wellustiger Dan Ooit? Ze tateren en snateren
en lachen om ter meest.

Wie dingt nog naar hun hand? Ach één
of andere galante heer – en gniffelen
dat ze doen en koketteren als een parelbeest.
De dames van de tijd van toen, van huis

en kruis en overgave. Van voorwas,
was en plas en achter het fornuis
in hun enclave. Je kent ze wel van:
Zag je die en die, en hoe die naar me keek?

Maar ’s avonds – heel alleen – dan worden
ze weer week en schuiven stil hun rimpels
en hun stijve knoken onder koude lakens
na hun glas en medicijn. De dames

van de oude pijn; ze staren met de fotograaf
nog even mee, diep in hun lege kamer,
daar in hun bed voor twee – en wenen bittere tranen.
Diezelfde dames?
Ja meneer... Daar, aan die ronde tafel.

    DICHTERSVERDRIET
    (voor Tom Lanoye)

Men perst hem in een plaatselijke krant;
een foto met daarbij
een aardig woordje (van zijn eigen hand).

Wat kijkt hij fier de wijde wereld in.
Zijn ogen lijken wel te zeggen:
mensen, dit is nog maar het begin!

Want zo is hij en zo zal hij altijd bestaan:
een beetje dromer en een beetje streber, want
hij gaat er soms heel stevig tegenaan.

Zij jast patatten boven reeds vermelde krant
en dropt haar bruine schillen
op de mooie woorden van zijn hand.

Zo is het leven,
ja, soms zet het ons een wrede hak:
de ene eindigt op, de andere in – een vuilniszak.

© Eric Vandenwyngaerden