Mijn gedichten op 'De schaal van Digther' zijn te lezen via mijn label:

https://digther.blogspot.com/search/label/Eric%20Vandenwyngaerden

Of hieronder:

geplaatst op 19 en 20 januari 2024

   Hier ben ik


En dan waait de wind.

Het huis, het warme huis achter
de luiken, daar waar alle stilte zich bevindt,
steunt in zijn voegen.

Mocht het genoegen zich voltrekken hier,
als we naar binnen gaan. Als we de hoge
kamer dan betreden – en - ik draag.
 
Beneden klopt een raam. Een deur slaat
dicht, laat het verleden achter zich. Ik leef
als een herademing.

De laatste woorden zijn nog niet gezegd.
Hier ben ik. Buig voorover. Leg je neer.

    Weg


Van alle uren is de nacht.    
 
De warme lakens opgesjord.
De kussens bij elkaar gepropt.
We slapen nog. Het is te goed hierzo.

De ochtend sluimert door de luiken heen.
Je houdt krampachtig ieder ogenblikje vast.
Je wilt nog niet, je klampt, je weigert dienst.

Op enkele passen van je bed loopt buiten
al een nieuwe dag met toeters en geschreeuw.
Je draait je nog een laatste keer. De woeste
wekker tikt, loopt af … weg is de nacht.

Van alle uren is de dag.

    Wat is dit?

Wat kunnen je woorden nog zeggen?
Ze liggen verdwaasd op het kladblok,
nog onvoltooide verzen te wezen.

En je zinnen: wie wekt ze nog eenmaal
tot leven, onder het warme dak? In de kamer
de tikkende klok en jij, daar verrast door

de stokkende tijd. Te jong nog. Nog zoveel
te doen – mijn excuus voor het kleffe cliché.
Ach, wat kunnen mijn woorden nog zeggen?

Wat is dit? Deze mare, die wee. 

Bernard Dewulf (1960-2021)

    Oostende

Over het water. Over de wind die waait
en wilde haren.

De tijd zet aan. Het leven bijt
en ondermijnt. Hoe huid verkleedt zich.

Hoe hij zich in het kind in hem te slapen
legt en danst een tango tot hij valt.

‘Il est tombé du ciel,’ zingt hij. En krast
zijn bleek geworden woorden door de nacht.

De scène trilt. In rimpelingen gaat de spiegel-
deken. Alles verdrinkt – de hemel tekent zwart.

Arno Hintjens (1949-2022)

    En als        
                                                          
En als het morgen stopt – de wereld
over de rand gaat. Als ik van de kim
spring, die andere oneindigheid in
en niet meer ademen zal. Wie weent
er dan voor kind en kind?

Mijn tijd is op. Men schrijft augustus
en er waait een zwoele wind. Ik rust nu.
Nee, ik moet niet verder als de ochtend komt.


Caroline Pauwels (1964-2022)

© Eric Vandenwyngaerden

geplaatst op 14 april 2023

   Perron

    1  Bijna

Telkens als je zegt ‘we zijn er bijna’,
ben je er nog niet: je stapt nog niet
van de trein. Er is nog geen vast
perron. We naderen nog.

Ook als ik denk – ik sta maar
eens op, want je zegt ‘we zijn
er welhaast’ – zoek ik nog wat te
doen: mijmer ik weer weg, schrijf
nog iets op. Voorzichtig, verbaasd.

En het is koud in huis. Terwijl ik
wacht op jou, hoor ik de verte
in het treingeruis, haalt de herfst
de zomer in, droom ik dat je er
bent, dat je eindelijk binnenkomt:

regen druppelt van je kin.

    2  Zo dus

Teken hoe het komt dat je
nog bij me bent: je wuift in
de verte – eenvoudig hoe
alles kan zijn.

Dat en de avonden hiervoor,
en alle andere daarna,
houden we in gedachten.

En uren regen zich aaneen.
We leerden een nieuw wereld
kennen.

Buiten daalt inmiddels de zon.
Je bent er.
Dit is het dus: zo.

Nog pluk ik je van het perron.

    3  Perron

Zie hoe ze kijkt als ik haar zie:
we komen thuis bij lage zon.

En als de nacht straks overkomt,
schuiven ook wij; en zonder
aarzeling duiken wij onder.

© Eric Vandenwyngaerden

geplaatst op 18 juni 2021:

Er is iemand die geen stem bezit

Bij ‘De mensengenezer’ van Koen Peeters (2017, De Bezige Bij)

    1 Westhoek

            Het wezen, er bestaat misschien zoiets
            als het wezen van de Westhoek.

Waaraan denk je als je dat leest?
Hoe ontplooit zich de geest in dit verhaal?
En wat vertelt jou de taal van oorlog en verleden?
Waar kom je het heden tegen?

In de stilte op het zwijgersveld, langs die oneindige
rijen witte graven? Je hebt de tijd niet om alle schone
boodschappen te achterhalen, om alle namen te lezen
– jong, en jonger nog.

Kijk om je heen: dit is het leven. Hier zie je vlakte
en horizon, toren en haan, zwaluwen scherend
over weilanden en geknotte wilgen, ganzen
met uitzinnige kreten, gedragen door de wind
en vrede.

In de Westhoek dwalen de zielen,
liggen ze.


    2 Carabouya

            Mistslierten over de akkers
            onder de herfstmaan.

Het wezen ligt hier, in zichzelf gekeerd
en dekt de diepe wonden toe:
de botten en de hulzen van obussen.
Het schrift vol heimwee en verdriet.
De pen, de leesbril en de zilveren knopen.

De toverwoorden van de zwarte man,
ze baatten niet. Ook niet het bidden tot de
‘Lieve Heer’. Geloof werd ongeloof, werd bitter.

Hoe dicht de mist; hoe stil de akkers nog.
Wat raakte toen, is heen. De vijand ligt,
of keerde naar de Heimat weer –

alles is stuk.


    3 Onzichtbaar is de wind

            Daar loopt de lange baan
            over de vlakke streek […]

Het land herleest de diepe groeven
in de klamme grond. De boeren zaaien in.
De akkers vangen op.

Van verderop klinkt er gebrul in het moeras.
Een breuk slingert zich over ons gezicht.

We staan te staren naar de nevels,
horen hoe mensenkinderen zingen –

En als het leven stopt, zien we de wereld
door een retro zonnebril: zo zwart als dit.
Zo tropisch vochtig en zo kil.


    4 In stilte uitdovend

            De Yaka zijn een levendig,
            artistiek, ondeugend ras.

Wij kwamen hier over de bruine
stroom, met stoom. Zij verdwenen
het woud in, ze liepen. We riepen hen na.
Zij keerden niet weer. Ze zochten hun heil
in de brousse: waar ze veilig en vrijer waren.
Geen quota, geen bleekscheet – het leven alleen.

Zo zijn ze verdwenen, in stilte uitdovend.
Zij kenden de wegen. Wij kenden er geen.


    5 Trance

            Toen de zon opkwam dampte de wereld.
            Een voorouder was teruggekeerd.

Na dagen van koorts …

Ben ik overeind gekropen en boven
de dampende aarde gaan zweven.
Naar het land gekeken – het wil mij niet meer.

Genezers gevolgd. Om gunsten gesmeekt.
Alles van hen geleerd. Ik praat met hun woorden.
En begrijp ook stilaan dit verhaal:

uit de stoffige aarde ben ik geboren
- met leden, zo wit als het lijf van de zwarte
doden, ben ik opgestegen uit hun knoken.

Laat de demonen tot mij spreken. Toon mij
de fetisjen. Spreid ze welwillend om me heen
op de grond, als de zon opkomt en de aarde
weer dampt … Als ik dans.


© Eric Vandenwyngaerden